Primeurs ten top!
Door: Anne-Sophie
Blijf op de hoogte en volg Anne-Sophie
16 Juni 2014 | Suriname, Paramaribo
Hoi allemaal!
Daar ben ik weer! Een nieuwe week voorbij, dat betekent weer een nieuw verslag vanuit het ´nog steeds regenachtig, maar toch al iets meer zonnige´-Suriname. Een overzicht van afgelopen week:
In verband met Pinksteren zijn we maandag en dinsdag vrij geweest. Zoals ik in mijn vorige verslag al vertelde vierden we maandag de verjaardag van Anouk.
Dinsdag zijn Robin, Anouk en ik nog gaan zwemmen. Het was lekker warm, dus verkoeling konden we goed gebruiken. We zijn redelijk op tijd uit het bad gegaan, want we zouden later die middag eerst gaan winkelen in de Hermitage Mall, een overdekt winkelcentrum in Paramaribo Zuid. Hier zijn winkeltjes die me meer trekken dan die bij mij om de hoek. Ze verkopen er kleding, schoenen, tassen, sieraden en nog meer, maar dan van betere kwaliteit.
En alsof ik dat nog niet genoeg gedaan heb, heb ik de Surinaamse samenleving financieel gespekt heb. Na het shoppen stond een uitje naar de bioscoop op de planning!
Onze kaartjes hadden we eerder die dag al gekocht. Omgerekend kosten de kaartjes maar liefst €2,06. Nadat we bij de bar de nodige versnaperingen eigen maakten, waar we maar liefst €2,60 betaalden voor een grote popcorn, flesje water en een zakje M&M’s, liepen we de zaal in. Ik waanden me gewoon in Foroxity. Het was een hele moderne zaal, met heerlijke stoelen. Eenmaal gesetteld en wel zou de film dan beginnen. Dachten we.. Wat bleek, de verkeerde filmband zat er in! Oepsie, na een paar minuten wachten kon de film dan echt beginnen.
‘A million ways to die in the west’, wat een geweldige film! Thom had me al voorbereid dat de mensen in de bioscoop in Sint Maarten helemaal van hun stoel gingen om de minste grappen. Nou, ook in Suriname kunnen ze hier wat van! Ik heb me niet alleen kapot gelachen om de film, ook de Surinamers naast me bezorgden me spierpijn van het lachen.
Woensdag was een speciale dag voor de meiden van het andere huis. Ze hadden in Nederland geld ingezameld met hun school om hier een financiële bijdragen te kunnen leveren aan hun nieuwe stageschool. Ze hebben samen met een aantal teamleden de mediatheek opgezet. Vandaag zou dan de opening zijn en wij waren uitgenodigd!
Het was heel leuk om te kijken hoe het op een andere school is, om de andere studenten met de kinderen te zien en natuurlijk om te kijken waar ze al deze weken naar toe hebben gewerkt. Het resultaat mocht er zeker zijn, het zag het prachtig uit!
Na het bezoekje aan hun school, volgde de weg naar onze eigen school. Ik had de kinderen al bijna een week niet gezien, dus het was een leuk weerzien! En dan merk je eigenlijk pas dat je een band met de kinderen opbouwt. De kinderen zijn blij als je binnen komt, ze zijn blij als je een lesje verzorgd, ze zijn blij als je ze een compliment geeft en ze maken mij blij als ik de lach op hun gezicht zie. En dan ben ik stiekem toch wel een beetje trots op mezelf dat ik het mooi voor elkaar heb hier!
’s Avonds hadden we afgesproken met meiden van Isadou om foto’s uit te wisselen. En wat is nou geen leukere plek om dat in de karaoke bar te doen! Het scheelt dat er geen ramen te bekennen waren, anders waren ze van het valse gezang allemaal gebarsten! Maar ik heb wel een leuke avond gehad!
Donderdag was het avontuur van de kapper! Maar dat kun je in mijn vorige verslag lezen. In de avond ben ik eerst naar salsa geweest en hebben we gezellig met Anouk, Robin, Kim en ik gekaart en onze Vaderdagcadeautjes gemaakt.
Vrijdag weer een nieuw hoogtepunt, namelijk het WK! Helemaal in oranje waren wij klaar voor de overwinning. In café ’t Vat hebben we samen met nog ontelbaar veel mensen ons elftal aangemoedigd! De djogo’s (flessen van 1 liter Parbo bier) ontbraken uiteraard niet! Na de overwinning zijn we richting Jiji’s gegaan, het restaurantje waar we wilden eten. De weg duurde iets langer dan normaal en na een tijdje zaten we lichtelijk aangeschoten en wel aan tafel. De avond hebben we afgesloten bij ’t Vat, want daar wordt ’s avonds laat salsa gedanst. Weer helemaal nuchter konden we onze heupen weer losmaken en hebben we een heerlijk avondje gedanst!
Zaterdag hadden we een logeetje! Michèlle kwam logeren, haar huisgenootjes gingen op trip. Ook Nicole en Kim waren op trip, dus hebben we het gezellig gemaakt met Anouk, Robin, Michèlle en ik. In de ochtend hebben we flink aan de studie gezeten. Er zijn heel wat verslagen getypt. En ja, we werken hier ook nog aan school!
Deze middag hebben we weer een primeur beleefd, we hebben een busritje gemaakt! We gingen met de bus naar de bioscoop. De busrit was een hele ervaring op zich. Ik zat werkelijk als een sardientje in een blik gepropt in een overvolle bus, op een gammel klapstoeltje tussen de stinkende zweetmensen. De busrit die in totaal 20 minuten duurde, kostte omgerekend €0,27. Als je uit wilde stappen duwde je op een bel die klonk als de ouderwetse deurbel van mijn oma. Je kon natuurlijk ook roepen: “Chef, even hoor!” De bus stopte dan op de eerste de beste plek waar hij kon. Het kwam dus wel eens voor dat we om de 20 meter stopte. Een bushalte kennen ze niet. Wil je instappen? Dan ga je als een gek zwaaien langs de kant van de weg. Betalen doe je trouwens achteraf, voordat je de bus uitgaat.
Oja, de film stelde uiteindelijk niks voor. Zonde van mijn €2,06…..
Zondag, alsof we nog niet genoeg hoogtepunten hadden, stond het kerkbezoek op de planning. Na een uitgebreid ontbijtje zijn we naar de kerk gegaan. De kerk is de grootste houten kathedraal van de wereld. Wat was hij prachtig! De mis was ook heel mooi om te volgen. Allereerst hebben we een kaarsje aangestoken voor de oma van Anouk en voor mijn papa, omdat het Vaderdag is. De keren dat ik in Nederland naar de kerk ben gegaan kan ik me herinneren als lange, saaie missen. In Suriname maken ze er nog net geen feestje van. Er werd gezongen, handjes werden geschud, vaders werden in het zonnetje gezet in verband met Vaderdag en huishoudelijke mededelingen werden ons verteld. (dat er een auto fout geparkeerd stond en dat de kalenders in de aanbieding zijn)
Na een boeiende mis van anderhalf uur, gingen we naar de markt om groenten te kopen voor de komende week. Dat blijft nog steeds een leuke sport, op zoek gaan naar de kraampjes die de groenten voor het minst verkopen. Zie je ons al gaan? Vier bakra’s bij ieder kraampje vragen hoeveel het kost, om vervolgens te zeggen ‘we kijken even verder’. Om in de culturele sferen te blijven, zijn we gaan lunchen aan de Waterkant. Een plek waar voornamelijk locals komen. Surinaams lunchen is geen boterham met chocopasta. Nee, bami of nasi met kip, kousenband, cassave en baka bana’s met hele pittige pindasaus worden hier geserveerd! We hebben voor omgerekend €2,- per persoon onze buik vol gegeten tussen de locals!
’s Middags zijn we lekker gaan zwemmen en ’s avonds hebben we heerlijk gegeten en nagenoten van een heerlijke dag.
Culturele weetjes op een rij:
• Hindoestaanse families hebben voor hun huis hoge palen met rode en gele vlaggen.
• Hiermee geven ze hun geloof aan
• Mensen gaan hier met pensioen als ze 60 zijn OF je moet 35 dienstjaren er op hebben zitten.
• Men bouwt hier ook pensioen op
• Om hogerop te komen in de maatschappij moet je al twee banen hebben.
• Iedere buurt heeft zijn eigen afkomst, zo heb je de Braziliaanse buurt, Islamitische buurt etc.
• Een niet cultuur weetje, of misschien ook wel… De blaffende hond van de buren blaft niet meer.
• De benzine prijs is hier aanzienlijk lager dan in Nederland, namelijk voor €1,20 krijg je 1 liter.
• Mannen zijn hier niet monogaam.
• Vreemdgaan noemen ze hier overlopen.
• Alleen mannen mogen vrouwen versieren
• De vrouw mag dit echt niet!
• Deze manier van denken en handelen maakt mij boos. Vrouwen zijn net zo belangrijk als mannen en hebben evenveel rechten.
• De gemiddelde leeftijd van de kerkbezoekers ligt op 35 jaar.
• De mensen gaan hier helemaal op hun geloof.
• Wist je dat in marrondorpen de vrouwen die ongesteld zijn zolang de menstruatie duurt in een menstruatiehuis wonen.
• Deze vrouwen mogen niet door de ereboog lopen. (een soort poort van palmbladeren bij de ingang van een dorp)
• Mannen lopen aan de rechterkant van zo’n ereboog, vrouwen aan de linkerkant
• Deze mensen geloven niet in God, maar vinden hun geluk bij de godsdienst Winti. Deze geloofsovertuiging gaat uit naar de bovennatuurlijke wezens.
• Deze godsdienst wilt zeggen dat er veel offers worden gebracht, gesproken richting voorouders.
• Deze gebedsplaatsen mochten absoluut niet op de foto. Maar daar kwam ik na de ‘klik’ van de foto pas achter…
Voor nu even genoeg weetjes. Want ik weet het even niet meer!
Veel liefst,
Fiet
Daar ben ik weer! Een nieuwe week voorbij, dat betekent weer een nieuw verslag vanuit het ´nog steeds regenachtig, maar toch al iets meer zonnige´-Suriname. Een overzicht van afgelopen week:
In verband met Pinksteren zijn we maandag en dinsdag vrij geweest. Zoals ik in mijn vorige verslag al vertelde vierden we maandag de verjaardag van Anouk.
Dinsdag zijn Robin, Anouk en ik nog gaan zwemmen. Het was lekker warm, dus verkoeling konden we goed gebruiken. We zijn redelijk op tijd uit het bad gegaan, want we zouden later die middag eerst gaan winkelen in de Hermitage Mall, een overdekt winkelcentrum in Paramaribo Zuid. Hier zijn winkeltjes die me meer trekken dan die bij mij om de hoek. Ze verkopen er kleding, schoenen, tassen, sieraden en nog meer, maar dan van betere kwaliteit.
En alsof ik dat nog niet genoeg gedaan heb, heb ik de Surinaamse samenleving financieel gespekt heb. Na het shoppen stond een uitje naar de bioscoop op de planning!
Onze kaartjes hadden we eerder die dag al gekocht. Omgerekend kosten de kaartjes maar liefst €2,06. Nadat we bij de bar de nodige versnaperingen eigen maakten, waar we maar liefst €2,60 betaalden voor een grote popcorn, flesje water en een zakje M&M’s, liepen we de zaal in. Ik waanden me gewoon in Foroxity. Het was een hele moderne zaal, met heerlijke stoelen. Eenmaal gesetteld en wel zou de film dan beginnen. Dachten we.. Wat bleek, de verkeerde filmband zat er in! Oepsie, na een paar minuten wachten kon de film dan echt beginnen.
‘A million ways to die in the west’, wat een geweldige film! Thom had me al voorbereid dat de mensen in de bioscoop in Sint Maarten helemaal van hun stoel gingen om de minste grappen. Nou, ook in Suriname kunnen ze hier wat van! Ik heb me niet alleen kapot gelachen om de film, ook de Surinamers naast me bezorgden me spierpijn van het lachen.
Woensdag was een speciale dag voor de meiden van het andere huis. Ze hadden in Nederland geld ingezameld met hun school om hier een financiële bijdragen te kunnen leveren aan hun nieuwe stageschool. Ze hebben samen met een aantal teamleden de mediatheek opgezet. Vandaag zou dan de opening zijn en wij waren uitgenodigd!
Het was heel leuk om te kijken hoe het op een andere school is, om de andere studenten met de kinderen te zien en natuurlijk om te kijken waar ze al deze weken naar toe hebben gewerkt. Het resultaat mocht er zeker zijn, het zag het prachtig uit!
Na het bezoekje aan hun school, volgde de weg naar onze eigen school. Ik had de kinderen al bijna een week niet gezien, dus het was een leuk weerzien! En dan merk je eigenlijk pas dat je een band met de kinderen opbouwt. De kinderen zijn blij als je binnen komt, ze zijn blij als je een lesje verzorgd, ze zijn blij als je ze een compliment geeft en ze maken mij blij als ik de lach op hun gezicht zie. En dan ben ik stiekem toch wel een beetje trots op mezelf dat ik het mooi voor elkaar heb hier!
’s Avonds hadden we afgesproken met meiden van Isadou om foto’s uit te wisselen. En wat is nou geen leukere plek om dat in de karaoke bar te doen! Het scheelt dat er geen ramen te bekennen waren, anders waren ze van het valse gezang allemaal gebarsten! Maar ik heb wel een leuke avond gehad!
Donderdag was het avontuur van de kapper! Maar dat kun je in mijn vorige verslag lezen. In de avond ben ik eerst naar salsa geweest en hebben we gezellig met Anouk, Robin, Kim en ik gekaart en onze Vaderdagcadeautjes gemaakt.
Vrijdag weer een nieuw hoogtepunt, namelijk het WK! Helemaal in oranje waren wij klaar voor de overwinning. In café ’t Vat hebben we samen met nog ontelbaar veel mensen ons elftal aangemoedigd! De djogo’s (flessen van 1 liter Parbo bier) ontbraken uiteraard niet! Na de overwinning zijn we richting Jiji’s gegaan, het restaurantje waar we wilden eten. De weg duurde iets langer dan normaal en na een tijdje zaten we lichtelijk aangeschoten en wel aan tafel. De avond hebben we afgesloten bij ’t Vat, want daar wordt ’s avonds laat salsa gedanst. Weer helemaal nuchter konden we onze heupen weer losmaken en hebben we een heerlijk avondje gedanst!
Zaterdag hadden we een logeetje! Michèlle kwam logeren, haar huisgenootjes gingen op trip. Ook Nicole en Kim waren op trip, dus hebben we het gezellig gemaakt met Anouk, Robin, Michèlle en ik. In de ochtend hebben we flink aan de studie gezeten. Er zijn heel wat verslagen getypt. En ja, we werken hier ook nog aan school!
Deze middag hebben we weer een primeur beleefd, we hebben een busritje gemaakt! We gingen met de bus naar de bioscoop. De busrit was een hele ervaring op zich. Ik zat werkelijk als een sardientje in een blik gepropt in een overvolle bus, op een gammel klapstoeltje tussen de stinkende zweetmensen. De busrit die in totaal 20 minuten duurde, kostte omgerekend €0,27. Als je uit wilde stappen duwde je op een bel die klonk als de ouderwetse deurbel van mijn oma. Je kon natuurlijk ook roepen: “Chef, even hoor!” De bus stopte dan op de eerste de beste plek waar hij kon. Het kwam dus wel eens voor dat we om de 20 meter stopte. Een bushalte kennen ze niet. Wil je instappen? Dan ga je als een gek zwaaien langs de kant van de weg. Betalen doe je trouwens achteraf, voordat je de bus uitgaat.
Oja, de film stelde uiteindelijk niks voor. Zonde van mijn €2,06…..
Zondag, alsof we nog niet genoeg hoogtepunten hadden, stond het kerkbezoek op de planning. Na een uitgebreid ontbijtje zijn we naar de kerk gegaan. De kerk is de grootste houten kathedraal van de wereld. Wat was hij prachtig! De mis was ook heel mooi om te volgen. Allereerst hebben we een kaarsje aangestoken voor de oma van Anouk en voor mijn papa, omdat het Vaderdag is. De keren dat ik in Nederland naar de kerk ben gegaan kan ik me herinneren als lange, saaie missen. In Suriname maken ze er nog net geen feestje van. Er werd gezongen, handjes werden geschud, vaders werden in het zonnetje gezet in verband met Vaderdag en huishoudelijke mededelingen werden ons verteld. (dat er een auto fout geparkeerd stond en dat de kalenders in de aanbieding zijn)
Na een boeiende mis van anderhalf uur, gingen we naar de markt om groenten te kopen voor de komende week. Dat blijft nog steeds een leuke sport, op zoek gaan naar de kraampjes die de groenten voor het minst verkopen. Zie je ons al gaan? Vier bakra’s bij ieder kraampje vragen hoeveel het kost, om vervolgens te zeggen ‘we kijken even verder’. Om in de culturele sferen te blijven, zijn we gaan lunchen aan de Waterkant. Een plek waar voornamelijk locals komen. Surinaams lunchen is geen boterham met chocopasta. Nee, bami of nasi met kip, kousenband, cassave en baka bana’s met hele pittige pindasaus worden hier geserveerd! We hebben voor omgerekend €2,- per persoon onze buik vol gegeten tussen de locals!
’s Middags zijn we lekker gaan zwemmen en ’s avonds hebben we heerlijk gegeten en nagenoten van een heerlijke dag.
Culturele weetjes op een rij:
• Hindoestaanse families hebben voor hun huis hoge palen met rode en gele vlaggen.
• Hiermee geven ze hun geloof aan
• Mensen gaan hier met pensioen als ze 60 zijn OF je moet 35 dienstjaren er op hebben zitten.
• Men bouwt hier ook pensioen op
• Om hogerop te komen in de maatschappij moet je al twee banen hebben.
• Iedere buurt heeft zijn eigen afkomst, zo heb je de Braziliaanse buurt, Islamitische buurt etc.
• Een niet cultuur weetje, of misschien ook wel… De blaffende hond van de buren blaft niet meer.
• De benzine prijs is hier aanzienlijk lager dan in Nederland, namelijk voor €1,20 krijg je 1 liter.
• Mannen zijn hier niet monogaam.
• Vreemdgaan noemen ze hier overlopen.
• Alleen mannen mogen vrouwen versieren
• De vrouw mag dit echt niet!
• Deze manier van denken en handelen maakt mij boos. Vrouwen zijn net zo belangrijk als mannen en hebben evenveel rechten.
• De gemiddelde leeftijd van de kerkbezoekers ligt op 35 jaar.
• De mensen gaan hier helemaal op hun geloof.
• Wist je dat in marrondorpen de vrouwen die ongesteld zijn zolang de menstruatie duurt in een menstruatiehuis wonen.
• Deze vrouwen mogen niet door de ereboog lopen. (een soort poort van palmbladeren bij de ingang van een dorp)
• Mannen lopen aan de rechterkant van zo’n ereboog, vrouwen aan de linkerkant
• Deze mensen geloven niet in God, maar vinden hun geluk bij de godsdienst Winti. Deze geloofsovertuiging gaat uit naar de bovennatuurlijke wezens.
• Deze godsdienst wilt zeggen dat er veel offers worden gebracht, gesproken richting voorouders.
• Deze gebedsplaatsen mochten absoluut niet op de foto. Maar daar kwam ik na de ‘klik’ van de foto pas achter…
Voor nu even genoeg weetjes. Want ik weet het even niet meer!
Veel liefst,
Fiet
-
16 Juni 2014 - 10:14
Margo:
Hallo Anne-sophie, hier ben ik dan weer. Ik snap er helemaal niets van. Ik kon niet meer schrijven, want het veld met "reageer op dit reisverslag", verscheen niet. Ik leg het je thuis wel uit, nu kan ik weer schrijven. Eerst moet ik je zeggen, dat je het volgens mij heel goed hebt daar, je zag er heel goed uit. Heel leuk, je toevallig op de pc te zien. Anne-sophie, je verslagen zijn heel gezellig om te lezen, je moet maar gaan studeren voor journalist. Ik krijg echt een goed beeld van zowel het leven daar als alles wat je meemaakt. Het marktleven is een heel aparte gebeurtenis. Ik zie jullie daar al lopen en zolang shoppen tot dat je het goedkoopste hebt gevonden, alsof het ( voor onze begrippen ) nog niet goedkoop genoeg is. Ik heb ook gelezen, dat je bv. lekkere appeltaart kunt bakken, ik verheug me er al op, want je snapt natuurlijk wel, dat we daar op zitten te wachten. Ze maken het eten daar wel aantrekkrekelijker dan hier, bv. kouseband eten, spannend hoor!!!! Aan de geldbedragen zul je wel weer moeten wennen als je thuis bent, want dat is een groot verschil. Alles is daar anders, maar dat is nu net het interessante aan zo'n reis. Goed, dat jullie bv. naar de kerk gaan, de feesten mee proberen te maken. Het is altijd goed om de tradities van andere culturen te zien en te proeven. Het salsa dansen bevalt je wel erg goed. Heel leuk. Ik hen het ook een keer in Cuba gedaan, vond het best moeilijk. Jij komt als volleerde danseres terug.
De stage, bevalt gelukkig ook goed. Lijkt me inderdaad een goed gevoel geven als, de kinderen laten zien, het fijn te vinden las je er weer bent. Ben daar maar trots op. Daar doe je het toch voor.
Even iets over de Bernhardlaan: Poes, denkt dat de zo ongeveer de hele straat van hem is. Hij ligt regelmatig op de plek, waar mijn auto staat. Als ik dan aankom, staat hij moeizaam op, zegt nog net niet: "Wat vervelend, moet ik schuiven" en loopt langzaam weg. Als hij buiten is, komt hij zo vlug hij hoort, even goedendag zeggen. Heel gezellig. Jullie tuin is inderdaad heel erg mooi geworden, ze hebben heel hard gewerkt, ik geniet er ook van. Donderdag zijn we uitgenodigd, heel attent. We zullen aan je denken, volgend jaar gewoon met jou erbij. Geniet jij nu maar van de tijd daar, want voor je het weet is Thom daar en zijn jullie weer thuis, wel met een ervaring, die niemand je meer afneemt. Fijn dat jullie nog even samen van Suriname kunnen genieten en Thom ook weet en proeft hoe daar geleefd wordt. Praat straks iets gemakkelijker.
Veel groetjes Margo -
16 Juni 2014 - 16:07
Laura:
Hoi Anne-Sophie,
Leuk verslag, leuke weetjes ook. (Ik kon ook niet op het vorige verslag reageren.......?) Bijzonder dat in Suriname je leven ook erg vol lijkt. Je onderneemt een heleboel. Dus daaraan hoef je wellicht niet te wennen als je weer terugkomt in het Nederlandse ritme.
Geniet ze! Doeg! -
16 Juni 2014 - 22:44
Mama:
Dag Anne-Sophie,
Hoera, we kunnen weer reageren op je weblog! Ik was dus niet de enige die hier problemen mee had. Ja Margot, het lukte mij dus ook niet.
Het is geweldig om je verslagen te lezen. Ze zijn toch ook weer zo anders dan de verhalen die we horen als we je via Skype spreken........Het is bijzonder waardevol voor jezelf om op deze manier de herinneringen vast te houden. En voor ons fijn om terug te lezen wat je allemaal meemaakt.
Nog maar een paar weekjes.......mama telt de dagen af.......
Wel nog genieten van al het moois dat je nog tegenkomt en vooral ook genieten van de vakantie met Thom.
Stiekempjes begin ik me dus wel al te verheugen op je thuiskomt..........
Dag schat, hou je taai!
Dikke brasa xxx
liefs van mama -
16 Juni 2014 - 22:57
Henk En Liane:
Hoi grote feestganger, wat enorm veel leuke ervaringen doe je toch op, zou je ooit weer aan Nederland wennen?, wat fijn dat het allemaal zo goed gaat,
Je valt van hoogtepunt in hoogtepunt, meisje het is verschrikkelijk leuk om te lezen dat je het zo naar je zin hebt, hoewel. . . . ik dacht dat een stage vooral was om dingen over je studie te leren.
maar dat is dan toch wel een heel erg verouderd idee.
Doe je een beetje rustig aan voor Thom, want hij moet in een korte tijd natuurlijk alles zien waar jij al die tijd over hebt gedaan.
Maak er nog een mooie tijd van en blijf genieten, veel liefs Henk en Liane -
20 Juni 2014 - 20:52
Francien:
Hallo Anne-Sophie,
Ik kon dus ook niet meer reageren op je blog, jammer, maar ben blij dat het nu weer lukt.
Die suggestie wat betreft journalist vind ik een hele goede, je schrijft zo leuk over de dingen die je meemaakt dat je het helemaal voor je ziet als je het leest. Hartstikke leuk!
Waar ik wel respect voor had is het feit dat jij daar gewoon naar de kapper gaat?! Was je niet bang dat ze je mooie blonde haren zouden verpesten. You gutsy lady you ;-)
Die lijst met 'weetjes' vond ik ook heel leuk, apart is het toch steeds weer te zien en horen dat mensen zoooooo verschillend kunnen zijn, ofschoon we toch eigenlijk allemaal hetzelfde zijn!
Het lijkt mij dat de tijd nu heel snel zal gaan voor je, je bent al over de helft dus het aftellen kan beginnen. Hopelijk kunnen we nog van een paar mooie verhalen genieten.
Hou je haaks Anne-Sophie, liefs XXX -
24 Juni 2014 - 00:49
Jojan:
Hey lieve nicht,
Wat een geweldige ervaringen! Ik weet niet waar te beginnen :-). Het is echt genieten om te lezen hoe bijzonder je reis is, je ontdekkingstocht en avontuur binnen de cultuur, het culinaire, het onderwijs, de wetenswaardigheden over de samenleving, arbeidspositie,de positionering van vrouwen op sommige vlakken (ongelijkheid maakt mij ook boos), je salsa-avonden, je tripjes, uitstapjes en ga maar door....meis, vind het zo leuk voor je en zo retestoer dat je dit doet! Dat je een verschil maakt in de klas, gaaf! Je hebt het allemaal zo heerlijk ingericht, lekker ondernemend, met volle teugen genietend en straks terugkomend als volleerd salsakoningin!
Leven, beleven, ervaren, genieten en jezelf prikkelen en blootstellen aan deze al dit nieuws en moois: wow, enjoy!
Kan niet wachten op het volgende bericht.
Knuffel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
